De wegen in Mongolie zijn om te janken en dat maakt alles omtrent vervoer een belevenis op zich. Geduld is hierbij vereiste # 1. Vanuit Ulan Bataar de overvolle bus gepakt naar Khovd. Dat wil zeggen 23 zitplaatsen en 39 passagiers plus de nodige bagage. De 1425 km lange rit duurde ruim 45 uur. Onderweg verschillende stops. Eetstops, strek-de-benen-stops, maar veruit de meeste zijn reparatiestops. Niemand klaagt hierover. Iedereen gaat rustig in de schaduw liggen wachten, totdat alles weer gemaakt is. Op het moment dat de bus vastliep in een rivier, stroopten alle jonge mannen zonder mokken de broekspijpen op en hielpen met duwen.

In Khovd kwam ik Hans tegen. Hij was uitgenodigd voor een familiefeest en ik mocht mee. Speciaal voor de gelegenheid was er een compleet schaap gekookt in een pot. Hierdoor had ik geen idee meer welke delen van het schaap ik aan het eten was, maar het smaakte goed. De rest van de avond werden er Mongoolse liederen gezongen. Kippenvel, zo mooi.

Vanuit Khovd naar Olgii gelifd. In Bayan-Olgii is de meerderheid van de bevolking Kazakh en moslim. Als toerist trek je bekijks en het is gastvrijheid troef. Regelmatig uitgenodigd in de ger en vol gegoten met thee met melk. Maaltijden bestaan voornamelijk uit heel veel schapenvlees.

In Olgii ben ik vier Belgische jongens tegen gekomen. Yves en Peter kwamen op hun Chineese motor uit Ulan Bataar en Wim en Lennert met hun Nissan Patrol uit Belgie. Gezameljk zijn we vertrokken naar Tavan Bogd, een gebied op de grens van Rusland, China en Mongolie. Wat een tripje moest worden van vier dagen, werd een zeven daags avontuurtje. Er waren twee routes: de noordelijke en de zuidelijke. Er was ons geadviseerd de noordelijke te nemen, maar al snel bleek dat daar een rivier liep, waar de heren op de moter onmogelijk doorheen konden. Daarom doorgestoken naar de zuidelijke route. Ook daar waren de wegen op zijn zachtst gezegd ruig en moesten we door het nodige water.

Vanaf de rangerspost vertrokken we voor een twee daagse wandeling door Tavan Bogd. Door de bergen, met prachtig uitzicht op eerst de vallei en daarna de gletsjers. De weergoden waren ons echter niet gunstig gezind en omdat wandelen in de plensregen geen pretje is, besloten we terug te keren.

De volgende dag in een keer terug naar Olgii via de zuidelijke route. Altans dat dachten we. Al vrij snel liep de auto vast in een moeras en het koste veel moeite en tijd om daar uit te geraken. De poging om daarna over een berg door te steken naar de noordelijke route mislukte. Eenmaal boven aangekomen over een zeer bochtige weg met hele grote rotsen, was daar enkel een ravijn en wat kamelen en konden we over dezelfde weg weer terug. Uiteindelijk werd het donker en konden we weinig anders dan de tentjes opzetten en gaan slapen.

Door alle capriolen was het wijzerje van de brandstofmeter inmiddels in het rood gezakt en konden we dus niet meer verder. Frustrerend was dat we de dichtstbijzijnde stad, Tsengel, konden zien liggen, maar daar door het moeras en een breede en diepe rivier niet konden komen. De onderhandelingspoging met een aantal mannen, om te paard benzine en diesel te halen misluktje. Het hoofd van de familie stak daar op het laatste moment een stokje voor. Uiteindelijk werden we in Dagastnuur opgevangen door een Kazakhse familie. Geweldig gastvrije mensen die ons drie dagen van eten en onderdak hebben voorzien. Het dagelijks leven daar leek te bestaan uit het melken van yaks, kleden haken, koken, eten en het kijken naar Chineese soaps via de sateliet tv. Op de auto hebben we een laken met 'S.O.S. fuel' gehangen en een dag later kwam de eerste auto voorbij. Peter kon met hen mee en kwam de volgende dag terug met twee volle tankjes. Daarna in een keer doorgereden naar Olgii. Na aankomst toch een klein feestje gevierd.

Van Olgii in een paar dagen naar Altai gereden. Na de nodige ongemakken (denk: kapotte ketting, lekkemde benzinetankjes, lekke band, gebroken vering, enz.) De jongens daar gedag moeten zeggen en met de bus terug gegaan naar Ulaan Bataar.

Een complimentje voor degene die zich door mijn lange verhaal heen geworsteld hebben. Ik beloof alvast dat het volgende bericht uit China komt.

Liefs, karien