Fenghuang is China als op een plaatje. Grijze huisjes met omkrullende daken, vrouwtjes die metmanden vol fruit door de steegjes lopen en de stad wordt omringd door rijstvelden, waarop mensen werken met punthoedjes van stro. Dat klinkt als een perfectstadje en perfecte stadjes trekken natuurlijk hordes toeristen. Die, met name Chineze, toeristen lijken volop van de drukte te genieten en maken boottochtjes op het water, kopen bloemenkranzen voor op hun hoofd en laten 's avonds kleine bootjes met kaarsjes te water. Overal kan je alles eten. Restaurantjes hebben alle groeten voor de deur liggen en er staan kooitjes met kippen, konijnen en marmotten.Gedroogde varkenskoppen hangen aan het plafon. Gedroogd eendenbloed van de barbeque blijkt best eetbaar.

Het verschil tussen arm en rijk is groot en zichtbaar. Waar de een lege plastic flesjes verzameld, maakt degene ernaast 1000 foto's met een peperdure digitale spiegelreflexcamera. Een ander probeert nootjes te verkopen uit een klein mandje. In het cafe daartegenover zit een jongen achter een gloednieuwe laptop een espresso te drinken voor de prijs waar je minstens drie avondmaaltijden voor kunt krijgen.

Aziaatische mannen lijken het hip te vinden om hun t-shirt zo ver mogelijk omhoog te rollen en zo met blote buik rond te lopen, dan wel nonchalant tegen een muurtje of tegen een auto te leunen. Vooral de mannen met een wat dikkere buik nemen dan ook nog een zwangerschapshouding aan en een zonnebril met een hoog pooier gehalte moet de look compleet maken. Niet aantrekkelijk. Ook heerlijk is de Chineze gewoonte om overal in het rond te spugen. Dat gaat gepaard met veel geroggel. Alsof ze het slijm vanuit hun tenen omhoog moeten werken.

Na Fenghuang ben ik met detrein naar Kunming gegaan. Ik zat in de coupe met een paar gezellige studenten. Mijn handen en gezicht zijn uitgebreid bestudeerd envervolgenswerd mijn toekomst voorspeld. Ik bleek me op dat moment, tot mijn eigen verbazing, niet zo lekker te voelen. Ik kan een mooie toekomst tegemoet zien. Mijn ouderszijn gelukkig getrouwd en mijn toekomstige man komt of uit het noorden of uit het zuiden, maar zeker niet uit het westen of het oosten. Toch fijn om te weten.

Ook in Kunming wordt goed aan de conditie gewerkt. 's Ochtends komen op elk pleintje en in het park mensen samen om te bewegen. Line-dancing Chineze stijl, dansen met zwaarden, waaiers of parasolletjes, stijldansen en ga zo maar door. Vandaag heb ik me op de fiets in het chaotische verkeer gestord en ik heb het overleefd. Samen met Fengyan door een paar dorpjes rondom Kunming gefietst en 's avonds met haar mee naar dansles geweest.

Het leuke en lastige in China vind ik, hoe verrassend, dat zowel de taal als het schrift totale acacadabra zijn. Ik versta niks en kan niks lezen. Gelukkig zijn de meeste mensen erg vriendelijk en behulpzaam. Op het station werd ik op het perron opgewacht door de vrouw die tegenover me in de trein had gezeten. Ze wist waar ik naar toe moest en wees me de auto in, bracht me naar het busstation, kocht een kaartje en zette me op de juiste bus. Op een ander station werd ik door een jongen met de bus naar mijn hostel gebracht. Gisteren was ik mijn portomonee kwijt. Ik werd door een man naar een politiepost gebracht en daar kwam een kwartiertje later iemand mijn portomonee afgeven. Oude mannetjes lijken het verder erg interresant te vinden als ik wat opschrijf. Ze komen dan druk discusserend om me heen staan en wijzen naar wat ik aan het doen ben.

Tot zover China. Morgen vertrek ik, met nog een tussenstop in Jinghong,richting Laos.

Liefs, karien