Met de trein naar de Mongools-Chineesegrens gegaan. Vanuit de trein word je met de massa meegevoerd naar jeeps die klaarstaan om iedereen over de grens de brengen. Even vroeg ik me af waarom die jeeps er zo afgeragd uitzagen (deuken, gebroken ruiten en nauwelijks lak), maar dat is al snel duidelijk. De chauffeurs racen onder afzetlinten door, negeren alle stoptekens en beuken zonder pardon andere wagens opzij. Alles om een zo goed mogelijk plekje te bemachtigen in de rij voor het grenskantoor.De Mongoolse agenten staan machteloos toe te kijken en hebben de situatie totaal niet in de hand. Dit is meteen anders aan de andere kant van de grens, waar hun jonge Chineese collega's met stalen gezichten en zwaaiende knuppels de boel redelijk op orde weten te brengen.

Na een tussenstop in Datong, aangekomen in Beijing. Een stad die zo groot is, dat ik het gevoel had er totaal geen grip op te hebben. De eerste aankoop was dan ook een kaart. Met behulp daarvan en dankzij een uiterst efficient mentostelsel, blijkt het dan toch mee te vallen. In tegenstelling tot Ulaan Bataar, waar het dragelijk warm was, is het in smoggie Beijing verlammend heet. Vroeg opstaan dan maar, om door een van de vele parken te wandelen. Heelbejaard Beijing lijkt daar 's ochtends te tai-chien, te badmintonnen of te fitnessen.

Naar het Tianamenplein geweest. Groot, druk enniet te overzien, maar indrukwekkend en dat is ongetwijfeld de bedoeling. Verder rondgedwaald door de hutongs, kleine steegjes van de stad. Mooie kleine huisjes met soms prachtige tuintjes en soms alleen een hoop rotzooi. Mensen die op straat zitten te kaarten en kinderen die proberen om een kuiken te leren koordansen. Ook in de rest van de stad is genoeg te zien. Niet altijd even mooi. 12-baans autowegen lopen midden door de stad. Overal staan files.De gemeente probeert brommers te weren en dus schieten naast de gewone fietsen ook allerlei elektrische fietsjes voorbij. Veel mensen vervoeren fruit, groenten, afval, bouwmaterialen enzovoort per bakfiets. Zakenmensen snellen zich in pak en met koffertjes naar hun werk.Anderen doen midden op straat een dutje. De kleine restaurantjes en eetstalletjes zijn niet te tellen en hebben meestal heerlijk eten. Chinezen zijn gek op parapluutjes en parasolletjes. Soms tegen de regen, meestal tegen de zon. En misschien komt het doordat ik niet allert genoeg ben, maar ikword regelmatig met de punten in mijn hoofd geprikt.

Beijing was natuurlijk mijn oorspronkelijke eindbestemming. Dat plan is inmiddels gewijzigd. Ik ga richting Laos, om van daaruit samen met Maartje naar Cambodja te reizen. Dus op naar het zuiden, maar eerst nog een stop in Shanghai.

Ik heb twee nieuwe fotoseries erop gezet. Datong en Beijing.

Karien