Beijing: bestemming bereikt?

Met de trein naar de Mongools-Chineesegrens gegaan. Vanuit de trein word je met de massa meegevoerd naar jeeps die klaarstaan om iedereen over de grens de brengen. Even vroeg ik me af waarom die jeeps er zo afgeragd uitzagen (deuken, gebroken ruiten en nauwelijks lak), maar dat is al snel duidelijk. De chauffeurs racen onder afzetlinten door, negeren alle stoptekens en beuken zonder pardon andere wagens opzij. Alles om een zo goed mogelijk plekje te bemachtigen in de rij voor het grenskantoor.De Mongoolse agenten staan machteloos toe te kijken en hebben de situatie totaal niet in de hand. Dit is meteen anders aan de andere kant van de grens, waar hun jonge Chineese collega's met stalen gezichten en zwaaiende knuppels de boel redelijk op orde weten te brengen.

Na een tussenstop in Datong, aangekomen in Beijing. Een stad die zo groot is, dat ik het gevoel had er totaal geen grip op te hebben. De eerste aankoop was dan ook een kaart. Met behulp daarvan en dankzij een uiterst efficient mentostelsel, blijkt het dan toch mee te vallen. In tegenstelling tot Ulaan Bataar, waar het dragelijk warm was, is het in smoggie Beijing verlammend heet. Vroeg opstaan dan maar, om door een van de vele parken te wandelen. Heelbejaard Beijing lijkt daar 's ochtends te tai-chien, te badmintonnen of te fitnessen.

Naar het Tianamenplein geweest. Groot, druk enniet te overzien, maar indrukwekkend en dat is ongetwijfeld de bedoeling. Verder rondgedwaald door de hutongs, kleine steegjes van de stad. Mooie kleine huisjes met soms prachtige tuintjes en soms alleen een hoop rotzooi. Mensen die op straat zitten te kaarten en kinderen die proberen om een kuiken te leren koordansen. Ook in de rest van de stad is genoeg te zien. Niet altijd even mooi. 12-baans autowegen lopen midden door de stad. Overal staan files.De gemeente probeert brommers te weren en dus schieten naast de gewone fietsen ook allerlei elektrische fietsjes voorbij. Veel mensen vervoeren fruit, groenten, afval, bouwmaterialen enzovoort per bakfiets. Zakenmensen snellen zich in pak en met koffertjes naar hun werk.Anderen doen midden op straat een dutje. De kleine restaurantjes en eetstalletjes zijn niet te tellen en hebben meestal heerlijk eten. Chinezen zijn gek op parapluutjes en parasolletjes. Soms tegen de regen, meestal tegen de zon. En misschien komt het doordat ik niet allert genoeg ben, maar ikword regelmatig met de punten in mijn hoofd geprikt.

Beijing was natuurlijk mijn oorspronkelijke eindbestemming. Dat plan is inmiddels gewijzigd. Ik ga richting Laos, om van daaruit samen met Maartje naar Cambodja te reizen. Dus op naar het zuiden, maar eerst nog een stop in Shanghai.

Ik heb twee nieuwe fotoseries erop gezet. Datong en Beijing.

Karien

Khovd en Bayan-Olgii: wonderschone wegen

De wegen in Mongolie zijn om te janken en dat maakt alles omtrent vervoer een belevenis op zich. Geduld is hierbij vereiste # 1. Vanuit Ulan Bataar de overvolle bus gepakt naar Khovd. Dat wil zeggen 23 zitplaatsen en 39 passagiers plus de nodige bagage. De 1425 km lange rit duurde ruim 45 uur. Onderweg verschillende stops. Eetstops, strek-de-benen-stops, maar veruit de meeste zijn reparatiestops. Niemand klaagt hierover. Iedereen gaat rustig in de schaduw liggen wachten, totdat alles weer gemaakt is. Op het moment dat de bus vastliep in een rivier, stroopten alle jonge mannen zonder mokken de broekspijpen op en hielpen met duwen.

In Khovd kwam ik Hans tegen. Hij was uitgenodigd voor een familiefeest en ik mocht mee. Speciaal voor de gelegenheid was er een compleet schaap gekookt in een pot. Hierdoor had ik geen idee meer welke delen van het schaap ik aan het eten was, maar het smaakte goed. De rest van de avond werden er Mongoolse liederen gezongen. Kippenvel, zo mooi.

Vanuit Khovd naar Olgii gelifd. In Bayan-Olgii is de meerderheid van de bevolking Kazakh en moslim. Als toerist trek je bekijks en het is gastvrijheid troef. Regelmatig uitgenodigd in de ger en vol gegoten met thee met melk. Maaltijden bestaan voornamelijk uit heel veel schapenvlees.

In Olgii ben ik vier Belgische jongens tegen gekomen. Yves en Peter kwamen op hun Chineese motor uit Ulan Bataar en Wim en Lennert met hun Nissan Patrol uit Belgie. Gezameljk zijn we vertrokken naar Tavan Bogd, een gebied op de grens van Rusland, China en Mongolie. Wat een tripje moest worden van vier dagen, werd een zeven daags avontuurtje. Er waren twee routes: de noordelijke en de zuidelijke. Er was ons geadviseerd de noordelijke te nemen, maar al snel bleek dat daar een rivier liep, waar de heren op de moter onmogelijk doorheen konden. Daarom doorgestoken naar de zuidelijke route. Ook daar waren de wegen op zijn zachtst gezegd ruig en moesten we door het nodige water.

Vanaf de rangerspost vertrokken we voor een twee daagse wandeling door Tavan Bogd. Door de bergen, met prachtig uitzicht op eerst de vallei en daarna de gletsjers. De weergoden waren ons echter niet gunstig gezind en omdat wandelen in de plensregen geen pretje is, besloten we terug te keren.

De volgende dag in een keer terug naar Olgii via de zuidelijke route. Altans dat dachten we. Al vrij snel liep de auto vast in een moeras en het koste veel moeite en tijd om daar uit te geraken. De poging om daarna over een berg door te steken naar de noordelijke route mislukte. Eenmaal boven aangekomen over een zeer bochtige weg met hele grote rotsen, was daar enkel een ravijn en wat kamelen en konden we over dezelfde weg weer terug. Uiteindelijk werd het donker en konden we weinig anders dan de tentjes opzetten en gaan slapen.

Door alle capriolen was het wijzerje van de brandstofmeter inmiddels in het rood gezakt en konden we dus niet meer verder. Frustrerend was dat we de dichtstbijzijnde stad, Tsengel, konden zien liggen, maar daar door het moeras en een breede en diepe rivier niet konden komen. De onderhandelingspoging met een aantal mannen, om te paard benzine en diesel te halen misluktje. Het hoofd van de familie stak daar op het laatste moment een stokje voor. Uiteindelijk werden we in Dagastnuur opgevangen door een Kazakhse familie. Geweldig gastvrije mensen die ons drie dagen van eten en onderdak hebben voorzien. Het dagelijks leven daar leek te bestaan uit het melken van yaks, kleden haken, koken, eten en het kijken naar Chineese soaps via de sateliet tv. Op de auto hebben we een laken met 'S.O.S. fuel' gehangen en een dag later kwam de eerste auto voorbij. Peter kon met hen mee en kwam de volgende dag terug met twee volle tankjes. Daarna in een keer doorgereden naar Olgii. Na aankomst toch een klein feestje gevierd.

Van Olgii in een paar dagen naar Altai gereden. Na de nodige ongemakken (denk: kapotte ketting, lekkemde benzinetankjes, lekke band, gebroken vering, enz.) De jongens daar gedag moeten zeggen en met de bus terug gegaan naar Ulaan Bataar.

Een complimentje voor degene die zich door mijn lange verhaal heen geworsteld hebben. Ik beloof alvast dat het volgende bericht uit China komt.

Liefs, karien

Centraal Mongolie en de Gobi woestijn: voetbal en verlaten vlaktes

Het passeren van de gres tussen Rusland en Mongolie, duurde ruim drie uur. Er lopen veel ambtenaren rond, maar ze lijken allemaal niks te doen. Al voor de eigenlijke grens wordt iedereens paspoort bekeken. Ik werd uit de groep gepikt en naar een appart kamertje gestuurd. Daar kreeg ik een Engels sprekende vrouw aan de lijn, die in een moordtempo allemaal vragen op me afvuurde. Ik voelde me al een halve crimineel, toen ik opeens weer terug gestuurd werd. De reden is me nog steen niet duidelijk.

Het eerste wat opvalt in Mongolie is de ruimte. Mongolie is ongeveer drie keer zo groot als Frankrijk en er wonen 2,6 millioen mensen. Eindeloze groene heuvels, met hier en daar een ger, een Mongoolse nomaden tent. Een familie woont meestal in 1 of 2 gers en veel tenten zijn voorzien van een zonnepaneel en een satelliet tv. Overal grazen kuddes en hoe veel ruimte er ook mag zijn er is geen plek te vinden waar geen stront en botten liggen.

Ulan Bataar is overduidelijk de hoofdstad. Druk, veel te veel auto's en toeristisch. Ondanks dat de grootste sporten in Mongolie worstelen, paardrijden en boogschieten zijn, is Ulan Bataar in de ban van het WK voetbal. Overal in het centrum zijn de wedstrijden te volgen op grote schermen en ze worden bekeken door zowel toeristen als Mongolen. De Mongoolse commentator klinkt gevaarlijk fanathiek met zijn geschreeuw. Afgelopen nacht de halve finale bekeken. De Mongolen kiezen partij en smincken zelfs Nederlandse vlaggetjes op hun wangen en armen. Zei het soms verkeerd om: blauw, wit, rood.

Met vier andere toeristen heb ik een busje met chauffeur gehuurd en ben ik 12 dagen door Centraal Mongolie en de Gobi woestijn gereden. Het landschap is afwisselend en eigenlijk overal mooi. Van groene en bebosde heuvels, naar kale rotsen en van een waterval naar zandduinen. Onderweg en aantal Boeddhistische kloosters gezien. Allemaal verwoest in de tijd dat de communistische partij aan de macht was. Sommige zijn deels weer opgebouwd. Van andere zijn alleen resten over.

Een nacht hebben we overnacht in Khuld. Een klein stadje waar we de tentjes op konden zetten in de tuin van een vriend van onze chauffeur. Terwijl wij aan het koken waren, kwam er een meisje vol overgave een aangebrande schapenkop schoonschrobben met een afwasborstel. Het stonk enorm en even was ik bang dat ze de kop aan ons zou geven, maar ze was gelukkig alleen nieuwsgierig naar onze manier van koken.

Nu weer terug in Ulan Bataar. Overmorgen vertrek ik richting het westen van Mongolie.

Liefs, karien

Ulan Ude: wie zijn hoofd?

Een kort berichtje uit Ulan Ude, de hoofdstad van de Buryat republiek en waar op het centrale plein het grootste hoofd van Lenin ter wereld staat. Beetje overdreven wat mij betreft. Verder is het een aangename stad.

Vanuit Ulan Ude ben ik twee dagen naar Barguzin en Uro geweest. Echt platteland. De buschauffeur moest regelmatig flink op de rem trappen, omdat de koeien, paarden, honden, enz. overal loslopen en niet bang lijken voor het verkeer. Beide dorpen liggen in de Barguzinvallei. Een mooie groene vallei, omringd door bergen met besneeuwde toppen. Een prima plek om tot rust te komen, want er is niks te beleven

Ben mijn kabeltje vergeten, dus foto's volgen later. Vandaag is het alweer mijn laatste dag in Rusland. Morgenochtend vertrek ik naar Mongolie.

Liefs, karien

Krasnoyarsk en Irkutsk: alles in de mix.

Krasnoyarsk ligt mooi in een dal aan de rivier de Yenisey, maar is verder niet heel bijzonder. Een dag naar Stolby Nature Sanctuary geweest. Een gebied met grote uitstekende rotsen. Na tegen een flink stijle berg opgeklommen te zijn, waarbij ik tot mijn verbazing soms tot mijn knieën in de sneeuw zakte, was het uitzicht op de top fantastisch.
Terug is de stad stikte het 's avonds op straat van de uitzinnige tieners. Overal liepen jongens in pak en meisjes in zwart-witte jurkjes met grote witte bloemen in de haren. Alles omdat de examens achter de rug waren en om het begin van de grote vakantie te vieren.

Na Krasnoyarsk de trein genomen naar Irkutsk. Een mooie stad, vergeleken met de meeste andere in Siberie. Houten huizen, lage gebouwen en weinig mega-Sovjet-appartementenblokken in het centrum, waardoor het er allemaal net wat vriendelijker uitziet. Hier heb ik echt het idee dat ze twee werelddelen hebben gemixd. Europese architectuur en drukke Aziatische marktjes. Er zijn ontzettend veel kleine winkeltjes en stalletjes. Het verkeer is lekker chaotisch en automobilisten lijken het een sport te vinden om zo dicht mogelijk op je enkels te stoppen. Bij ongeveer de helft van de auto's zit de bestuurder aan de linkerkant (uit Europa) en bij de andere helft aan de rechterkant (uit Japan).

In het weekend lijken de meeste mensen 's avonds op straat rond te hangen. Sommige zoeken 's middags al een plekje voor hun auto en zetten vervolgens de muziek op vol volume aan, om zo hun territorium af te bakenen. Andere gaan met een biertje naar het park en maken wat muziek. Foto's maken voor een fontein lijkt ook een geliefde bezigheid of je gaat naar een openlucht disco, waar iedereen compleet uit zijn dak gaat op een aftands parkeerterreintje. Modern Talking in de beukremix met Lady Gaga en de Russen gaan los.

Ruim 60 km vanaf Irkutsk ligt het Baikalmeer. Het diepste meer ter wereld. Voor de cijfervreters: het is 636 km lang, 79 km breed en max 1637 m diep. Het water uit het meer is zo te drinken. Ik heb een paar dagen gewandeld over de Circumbaikal spoorbaan. Het stuk spoor van Port Baikal naar Slyudyanka. Voor het grootste gedeelde ligt er geen pad naast het spoor, dus moet je met kleine onhandige stapjes over de bielzen lopen. Gelukkig rijden er weinig treinen en hoor je de trein al lang voordat je hem ziet. De route is prachtig. Aan de ene kant het meer en aan de andere kant de bergen. Onderweg vrijwel niemand tegen gekomen. Af en toe een dorpje met minder dan zes huizen. Die dorpjes zijn alleen over het spoor bereikbaar. 's Avonds mijn tentje opgezet en dan had ik echt het gevoel alsof ik alleen op de wereld was.

Op de derde dag wilde ik een brood kopen. Vlak voor het middaguur vroeg ik een man of er in het dorpje een plek was waar ik dat kon krijgen. De man gebaarde dat ik mee moest lopen en uiteindelijk eindigde ik aan de keukentafel met de hele familie bij de man thuis. De huizen zien er van binnen beter uit, dan je van buitenaf zou denken, maar zijn toch heel simpel. Alle familiefoto's bekeken, heerlijke maaltijd soep gegeten (met brood dat wel), maar zonder brood weer vertrokken.
Eind van de middag een tweede poging gewaagd. Een paar mannen die aan werk waren op het spoor, gevraagd of er in het dorpje een winkeltje was waar ze brood verkochten. Dat was er niet maar ik kon wel mee op het wagentje en dan zouden ze me afzetten in een ander dorpje. De hele middag met die werklui op hun wagentje thee en vodka zitten drinken. Af en toe werd er gestopt op wat werkzaamheden te verrichten en werd er bijvoorbeeld een wissel geverfd. Aan het eind van de dag werd de vaart er even ingezet. Ik werd op het station afgezet, zodat ik op het spoor ernaast en precies op tijd, zo de trein naar Irkutsk in kon stappen.

Daarna naar Olkhon geweest, het grootste eiland in het Baikalmeer, en daar vijf dagen rondgewandeld en gelift. Het eiland is waanzinnig mooi. Zandstranden en stranden met keien. Bos, grasland en stijle kliffen. Alles wisselt elkaar af en overal groeien kleine bloemetjes in allerlei verschillende kleuren. Geweldig.

Een lang verhaal dit keer, maar dan zijn jullie wel weer helemaal up-to-date.

Liefs, karien

Met de trein door Siberie.

Via Tyumen, Tobolsk, Omsk en Novosibirsk, zit iknu in Tomsk. Waar het in tot Omsk overdag 24 tot 28 graden was (korte broek, zonnebril, ijsje), sneeuwde het in Novosibirsk en Tomsk. Een flinke overgang dus, maar het lijkt weer beter te worden.

Wat mij opvalt is dat ze in alle steden veel 24-uurs winkels hebben. Zowel in het centrum als in de buitenwijken. Meestal supermarkten en apotheken, maar ik ben ook al een 24-uurs bloemist tegengekomen (natuurlijk onmisbaar als je plotesling om 4 uur 's nachts een boeketje moet kopen). Je hoeft dus nooit op de tijd te letten als je nog boodschappen wilt doen.

Dat moet wel bij het reizen met de trein. Rusland heeft 10 verschillende tijdzones. Om het bij de spoorwegen overzichtelijk te houden, rijden alle treinen op 'Moskou-tijd'. Waar ik nu ben is het drie uur later dan in Moskou. Datbetekend dusdat als op je kaartje staat dat de trein om 19.00 uur vertrekt, je pas om 22.00 uur echt wegrijdt. Zo blijf je de hele tijd rekenen.

Het reizen met de trein in leuk en comfortabel.Een ritje van 13 uur is voor Russen heel normaal. Veel treinen rijden 's nachts. 's Avonds rolt iedereen zijn matrassje uit, maakt zijn bed op en gaat slapen. Overdag blijft het leuk om uit het raam te kijken, eindeloze bossen en drassig grasland met hier en daar wat houten huisjes, of gesprekjes te voeren met andere reizigers. Ik had een plaats naast een moederen dochter. Daarvan moest ik alle verschillende zelfgebakken koekjes proeven (wat natuurlijk niet vervelend was) en 's ochtends meeeten van een uitgebreid ontbijt. Ik ga dus niet meer met de trein, zonder wat mee te nemen wat ik uit kan delen. Elke wagon heeft een samovar, waaruit heet water getapt kan worden. Er wordt dan ook veel thee gedronken en noodles gegeten. Hoeweel ook veel mensen de dag beginnen met een biertje en vervolgensweer verder slapen.

Om te overnachten heb ik de Komnata otdyka ontdekt. Dat is de plek in het station waar je een bed kan krijgen in een slaapzaal op een eigen kamer. Er is een groot verschil in kwaliteit. Van heel erg basis tot vrij luxe. In Tyumen deelde ik mijn kamer met een Russische vrouw. We waren samen thee aan het drinken en we probeerde een gesprekje te voeren. Als het echt vastliep, schakelde ze de hulplijn in. Ze belde haar 15 jarige dochter, vroeg wat ze wilde weten, oefende de zin een paar keer, werd gecorrigeerd door haar dochter en hing op. Vervolgens stelde ze mij de vraag. Dat werkte heel aardig en was erg grappig.

Vanavond ga ik weer verder. Dit keer 14 uur en 10 minuten in de trein op weg naar Krasnoyarsk.

Liefs, karien

Suzdal en Perm: Russische gastvrijheid

Na Moskou ben ik naar Suzdal gegaan. Dat was even heel wat anders. In het stadje staan bijna alleen maar houten huizen met prachtige versieringen. Het schijnt dat er vroeger per 12 inwonwers een kerk was. Je kunt je er wat bij voorstellen, want zowat op elke straathoek staat er een. Veel gebouwen zien eruit, alsof ze elk moment in elkaar kunnen storten, maar zijn juist daardoor wel aantrekkelijk.

Een mooi stadje en een mooie omgeving om te wandelen. ‘s Middags ging ik een restaurantje binnen. Er waren maar twee mensen: de barvrouw en een man. Beide spraken geen Engels.Van de man kreeg ik een glas, met iets dat smaakte naar honing/kruidnagel cider. Vervolgens begonnen ze en heel gesprek, waarbij veel gebaren gebruikt werden. Dat leken ze beiden erg geestig te vinden. Ik kreeg een heerlijke kop soep en twee blini's (een soort flensjes) met kaviaar, waarvan ik me niet kon herrineren dat ik ze besteld had. Ook kreeg ik achter elkaar twee tot de nok toe gevulde glaasjes met vodka. Ik vond twee uur ‘s middags een beetje vroeg voor dit alles, maar weigeren was niet aan de orde. Toen ik dat probeerde begonnen ze beiden 'Russian tradition, Russian tradition!' te roepen. Iets wat ze blijkbaar wel in het Engels konden zeggen. De man sloeg beide glaasjes in een teug achterover. Mijn poging daartoe faalde natuurlijk grandioos.Toen ik wilde betalen, lieten ze weten dat dat niet de bedoeling was. Wat ik eerlijk gezegd wat ongemakkelijk vond. Het was wel een erg leuke middag.

Daarna verder gegaan naar Perm. Daar moest ik bij aankomst eerst een slaapplaats vinden. Na twee uur zoeken, vond ik eindelijk een mini hotel. Zat het vol. De eigenares was gelukkig erg vriendelijk en ging meteen kijken of ze en andere plek voor me kon vinden. Dat lukte. Ik kon slapen in een appartement van een kennis die niet thuis was. Een lief en kneuterig appartementje en een bijzondere plek om te slapen.

De volgende dag kon ik met andere gasten uit het hotel meerijden naar Kungur. In een zwarte Mercedes met geblindeerde ramen scheurden we er naar toe. Flink slingerend om alle gaten in het wegdek en alle rammelende Lada's zoveel mogelijk te ontwijken. Uit de radio schalde Russische hits. Een hoog gehalte aan songfestivalriedeltjes en teksten als 'Ra-ra-raspoetin, Russian baby's love machine...'. Bij Kungur een wandeling gemaakt door een grottenstelsel.

Nu zit ik in Yekaterinburg en daarmee ook in Azie. Morgen ga ik naar Tyumen.

Bedankt voor al jullie reacties! Heel leuk om te lezen.

Liefs, karien

Moskou: feest

Op het moment ben ik in Moskou en ik heb hier soms het idee dat ik in een geschiedenisboek rondloop. Natuurlijk door de bekende gebouwen rondom het Rode Plein, zoals het Kremlin en de St Basilskathedraal, maar ook door de feestdagen hier.

Er worden in de stad overal voorbereidingen getroffen voor de viering van bevrijdingsdag op 9 mei. 65 jaar geleden en daarom wordt het extra groot aangepakt.Overal in de stad hangen posters en grote borden met aankondigingen.Gisteren werd er geoefend voor de parade. ´s Ochtends kwamen er ongeloofelijk veel vliegtuigen en helikopters over vliegen. ´s Avonds kwam er één hele lange colone langs was van allerhande legervoertuigen. Indrukwekkend en het was nog maar een repetitie.

1 mei was de dag van de arbeid. Ook een feestdag hier. Rondom het gehele centrum stonden detectiepoortjes. In het centrum stonden podia, waarop toespraken werden gehouden door mannen met zware stemmen. Daaromheen veel mensen met vlaggen met hamers en sikkels en borden met afbeeldingen van Lenin en Stalin. Af en toe schreeuwde de menigte allemaal tegelijk wat terug richting de spreker. Eigenlijk was het vooral intimiderend. Niet mijn idee van feest.

's Middags kwam ik twee Russische jongens tegen, die het heel vermakelijk vonden dat ikeen broodjeprobeerde te bestellen bij een klein tentje langs de weg. De bestelling was waarschijnlijk ook lachwekkend, want ik wist eigenlijk niet goed wat er preciesverkocht werd en mijn Russisch is nog steeds niet denderend. De jongens (die Dimitri en Ivan heten: hoe traditioneel wil je het hebben) vertelden dat ze de activiteiten in het centrum eigenlijk beschamend vonden, maar dat ze vooral voortkwamen uit onvrede onder de bevolking. Ze hebben me een rondleiding gegeven door de stad. Soms een stukje met de auto. Daarvoor trek je hier gewoon een portier van een willekeurige auto open en vraag je of je een stukje mee kan rijden. Prijs afspreken en klaar. ´s Avonds bij één van de jongens thuis gegeten. Het appartement zag eruit alsof het van iemand was die de 80 ruimschoots gepasseerd was. Overal gouden tirelantijntjes. Vreselijk. Wel een hele leuke dag gehad.

Foto´s plaatsen wil trouwens nog niet echt lukken, maar ik blijf het proberen.

Liefs, karien